Prolog

-Sakura, powinnaś już wracać do wioski- rozległ się głos, który zmącił cisze wieczoru. Trzy kobiety siedziały przy ognisku- były w drodze do następnego miasta.

         -Ale...jak to? Już?- zająknęła się. Wiedziała, że ''kiedyś'' musi wrócić. Ale mimo, że tęskniła za przyjaciółmi, był jeden powód, przez który jej półroczny trening z Tsunade i Shizune przedłużył się o ...kolejne dwa lata. Tak. Nie było jej w domu już dwa i pół roku. 

         Po wojnie z Madarą i Akatsuki, Tsunade oddała stołek Kage Wioski Liścia dla Naruto, a sama chciała- jak to ujęła- skorzystać z życia, które jej jeszcze zostało. Nie bała się o losy wioski- Naruto spoważniał i zmężniał. Poczekała tylko, aż Konoha dojdzie do siebie po ataku, podczas, którego zginęli niemal wszyscy członkowie Akatsuki i sam Madara- rozerwany przez Uzumakiego w postaci Kyubiego oraz Susanoo dwóch Uchiha. Sasuke wybaczył bratu- okazało się, że to właśnie Madara i starszyzna wioski stała za tragedią klanu Uchiha. Itachi nie był w stanie wybić rodziny,  jednak nie miał dowodu na to, że Madara nadal żyje, więc chcąc nie chcąc, wziął winę na siebie i uciekł z wioski. Sasuke dokonał zemsty- razem z bratem zabili Danzou i starszyznę, korzystając z zamieszania i chaosu podczas wojny, a następnie pomogli shinobi Konohy w walce, choć Sasuke mniej chętnie. Niestety, nawet za zabicie takich typów jak Danzou musieli ponieść karę- otrzymali łagodny wyrok półrocznego więzienia, Tsunade cieszyła się, że pozbyli się lidera Korzenia, a z kolei bracia mieli w perspektywie przywrócenie praw shinobi Konohy po wyjściu z lochów. No właśnie...

         -Sakura i tak za długo za nami chodzisz. Umiesz już tyle co ja, a nawet więcej. Niczego się już nie nauczysz ode mnie. Odejdź.-blondynka spojrzała na uczennicę. I mimo, że jej słowa były dość surowe, to wzrok jakim obdarzyła młodą kobietę był łagodny i pełen ciepła. Widziała panikę w zielonych oczach, a smukła twarz, ma której tańczyły cienie rzucane przez płomienie nagle pobladła.

         -Mistrzu...ja...-zaczęła.

         -Nie mów tak do mnie. Nie jestem już ani Kage ani twoja mentorką. Teraz...jestem twoją przyjaciółką-dodała uśmiechając się przy tym- Musisz poradzić sobie sama ze swoją przeszłością. nikt inny za ciebie tego nie zrobi. Wiem, że cierpisz. Ale przez ten ból, który nosisz w sobie...przez to odrzucenie, które doświadczyłaś, stałaś się naprawdę silna I ja wierzę w twoją siłę Sakura. Teraz kolej na to by to cierpienie wyrzucić z twojego serca. Sakura- wracaj do domu. 

         Drgnęła. Nie chciała wracać. Nie była gotowa...nie była...

Spojrzała na Shizune, Brunetka siedziała obok i położyła jej rękę na ramieniu. Jej oczy mówiły to samo, co przed chwilą słyszała od Tsunade.

         -Wracaj Sakura. I bądź w końcu szczęśliwa. Przecież chcesz zobaczyć dziecko Naruto i Hinaty, prawda? Za trzy miesiące będą cię potrzebować- głos Shizune uspokajał ją. Przypominał jej o czymś, za czym tak mocno tęskniła...Podciągnęła kolana pod brodę i zapatrzyła się pląsające płomienie ogniska.

         -Niech i tak będzie...Konoho...wracam do ciebie.

Jej umysł po podjęciu decyzji stał się jasny i czysty, emocje się wyciszyły i wiedziała, że da sobie radę.

         Dwie kobiety uśmiechnęły się do siebie. Zadanie wykonane.